در دنیایی که قدرت‌های بزرگ به‌طور علنی با ظلم و نسل‌کشی همدستی می‌کنند، حق‌گویی و حق‌طلبی هزینه دارد. اگر بی‌هزینه می‌مانیم، شاید باید از خود بپرسیم که آیا حقیقت‌جو و حق‌گو بودن ما صرفاً در خلوت خود است یا در عرصه عمومی نیز توان ایستادگی در برابر شرارت را داریم؟
باورهای دینی به انسان پیش‌از‌مدرن کمک می‌کردند که ضمن یادآوری جهل و عجز بنیادی خود در مقابل جبر مهیب جهان به نوعی آرامش درونی دست یابد. مدرنیت آمد و با نورافکن‌های نیرومندش جامعه و جهان را روشن‌تر نمود و نگاه دینی را به بهانهٔ این که چیزی بیش از خرافات نیست به سخره گرفت و به حاشیه راند. اما انسان مدرن روزی خواهد فهمید که در سطحی دیگر هنوز همان موجود جاهل و عاجزی است که همیشه بوده و اگر آرامش می‌خواهد باید شیوه‌ای (دینی یا غیردینی) برای کنار آمدن با این حقیقت انسانی بیابد.